در بیان آنکه طالب، عاشق می باید که اندیشه عقل و دغدغه طلب با هم راست نیاید و حضرت مولوی چنین می گوید:

نیست این کار کسی کش هست کار
که بسوزد گل، بگردد گرد خار

سخت جانی باید این فن را چو تو
تو که داری جان سخت این را بجو

عقل راه ناامیدی کی رود؟
عشق باشد کان طرف بر سر رود!

لاابالی عشق باشد نی خرد
عقل آن جوید کز آن سودی برد

چون کسی را خار در پایش جهد
پای خود را بر سر زانو نهد

وز سر سوزن همی جوید سرش
ور نیابد، می کند با لب ترش

خار در پا شد چنین دشوار یاب
خار در دل، چون بود؟ واده جواب

منگر اندر نقش زشت و خوب خویش
بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش

گر زلیخا بست درها هر طرف
یافت یوسف هم ز جنبشم منصرف

گر چه رخنه نیست عالم را پدید
خیره یوسف وار می باید دوید

تا گشاید قفل و در پیدا شود
سوی بی جایی شما را جا شود

تو به هر حالی که باشی می طلب
آب می جو دائما ای خشک لب

خشکی لب هست پیغامی ز آب
که به مات آرد یقین این اضطراب

مرد غرقه گشته، جانی می کند
دست را در هر گیاهی می زند

تا کدامش دست گیرد در خطر
دست و پایی می زند از بیم سر

دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهوده به از خفتگی

هر چه رویید از پی محتاج رست
تا بیابد طالبی چیزی که جست

تا سقاهم ربهم آید خطاب
تشنه باش الله اعلم بالصواب